نقش موعظه و نصیحت و گستره آن در قرآن

از روش های تربیت دینی و دعوت به خدا، موعظه و نصیحت است. در کلام الهی از خدای تعالی به عنوان ناصح و واعظ و از قرآن به عنوان موعظه و تذکره یاد شده است. موعظه دعوت به نیکیِ توأم با خیرخواهی و رقت قلب است. هر گونه اندرزی که مخاطب را از بدی ها ترسانده و قلب او را متوجه نیکی ها کند، موعظه و نصیحت نامیده می‏شود. خدای تعالی در قرآن، واعظ را، پیامبران، کتب آسمانی و داستان ها و حوادت تاریخی معرفی کرده است و مخاطب مواعظ الهی، همه انسان ها هستند. در این پژوهش ضمن مفهوم شناسی موعظه و نصیحت، «انواع موعظه»، «نقش وعظ و اندرز در تربیت و تزکیه نفس»، «روش نصیحت و غفلت زدائی در کلام وحی»، «وعظ کنندگان و گستره آن در قرآن»، «ارکان موعظه»، «شرایط تأثیر وعظ و موانع نصیحت پذیری بر اساس قرآن و دیدگاه مشهور مفسران» مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد.